Το κοζανίτικο γλωσσικό ιδίωμα είναι ιδιαίτερα πλούσιο, έχει απ'ολα, και όσο κι αν μεγάλωσες με γονείς και παπούδες που μιλούσαν τα κοζανίτικα, όλο και κάποια λέξη, όλο και κάποια φράση θα σου έχει ξεφύγει. Κάποιες βέβαια είναι πολύ γνωστές κι ένας Κοζανίτης θα έχει ακούσει αρκετές φορές για τον μύξαβου και τον αμπαρμπέρστου με την ίδια συχνότητα που έχει ακούσει για τον λύκο τον γκαβό.
βρόμαρς= βρώμικος ή βρόμαβους
μούρτζους= λερωμένος, ακάθαρτος
μύξαρς= ο μυξιάρης
μύξαβους= ο συναχωμένος
τσιούμπλιαρς= ο ακάθαρτος με τσίμπλες
χουντρουπέτσαβους= παχύδερμος, που δεν συγκινείται
αμπαρμπέρστους= αξύριστος, απεριποιήτος
ψώραβους= ο ψωροπερήφανος
μούτικος= ο μουλωχτός
μούχλιαρς= αυτός που μουχλιάζει, ο νωθρός (μούχλιου)
μουτ'φός και μουτ'φιά= σιγανό ποταμάκι
αλαφρουντάμαρου= επιπόλαιος, χαζός (και αλαφρουκάντιλου)
ΚΟΖΑΝΙΤΙΚΑ ΓΙΑ ΟΤΑΝ ΚΑΜΣ ΤΟΥ ΜΟΥΤΟΥ ΚΙ ΚΡΕΝΙ
ΤΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ